Chiny są przykładem na to, że państwo socjalistyczne może odnosić sukcesy gospodarcze

nie należy mylić systemu politycznego i ekonomicznego; ludzie często określają rodzaj gospodarki na podstawie nazewnictwa systemu politycznego

Chiny do niedawna miały gospodarkę i system polityczny podporządkowane socjalistycznym zasadom

obecnie jedynie system polityczny pozostaje pod wpływem starego porządku; gospodarka natomiast kieruje się coraz częściej rynkowymi (kapitalistycznymi ) zasadami

w 2006 roku sektor prywatny wytworzył 63% krajowej produkcji (warto porównać- w Polsce wskaźnik ten wynosi 75%) – gospodarka chińska opiera się więc coraz bardziej na prywatnych przedsiębiorstwach

konsumpcja prywatna stanowiła aż 73% całkowitej konsumpcji w 2006 roku; w tym samym okresie, 68% pracowników sektora przemysłu i usług zatrudnionych było w sektorze prywatnym

Chiny przeprowadziły szereg reform poszerzających i ułatwiających działalność prywatnych przedsiębiorstw, krajowych jak i zagranicznych (np. otwarcie się na inwestycje zagraniczne)

nie można powiedzieć, że gospodarka chińska jest socjalistyczna – wiele wskaźników wskazuje na to, że system gospodarczy ma cechy bardziej systemu kapitalistycznego niż socjalistycznego

liczne ograniczenia praw człowieka i wolności w Chinach świadczą o niedemokratycznym systemie politycznym – nie należy jednak wnioskować na tej podstawie o charakterze systemu gospodarczego

poprawa sytuacji materialnej społeczeństwa chińskiego nie jest zasługą systemu socjalistycznego, a raczej reform zamierzających ku kapitalistycznemu modelowi gospodarki

w 2007 roku Chiny były drugą największą gospodarką świata mając udział w produkcji światowej na poziomie prawie 16% – do roku 2015 można się spodziewać, że przejmą one palmę pierwszeństwa od USA (udział 19,3%)

w ciągu ostatnich 28 lat średnie tempo wzrostu chińskiego PKB to 9,8%

w 2004 roku zmieniono konstytucję chińską znosząc naczelną rolę własności państwowej; w jej miejsce wprowadzono gwarancję własności prywatnej