Współczesną myśl ekonomiczna została zdominowana przez dwa główne nurty różniące się oceną roli państwa w gospodarce. Jeden reprezentowany przez Johna Maynarda Keynesa, zwolennika aktywnej polityki fiskalnej i większej interwencji państwa i drugi – Miltona Friedmana, przeciwnika interwencjonizmu i orędownika nieskrępowanej gospodarki wolnorynkowej.
Z Wielkim Kryzysem lat trzydziestych walczono za pomocą metod zaproponowanych przez Keynesa, a krytykowanych przez Friedmana, którego zdaniem New Deal Roosevelta tylko pogłębił problemy gospodarcze Ameryki. Potem nastąpił wieloletni okres rozwoju gospodarki światowej opartej na stabilności cen i wolnym rynku.
W rozwiniętych krajach polityka monetarna zastąpiła politykę fiskalną. W rezultacie wielu uznało, że Milton Friedman ostatecznie wygrał tę intelektualną batalię. To przecież właśnie on stwierdził, że kryzys nie jest immanentną cechą systemu kapitalistycznego, lecz zawsze wynika z niewłaściwej polityki państwa zakłócającej mechanizmy swobodnej wymiany towarów i usług.
Ostatnie wydarzenia wystawiają idee Friedmana na ciężką próbę. Załamanie się systemu kredytów hipotecznych w USA, recesja, bankructwa banków i groźba upadłości światowych koncernów zaczęły niebezpiecznie przypominać kryzys sprzed osiemdziesięciu lat. Nerwowo reagujące rządy przypomniały sobie o recepcie Keynesa i zaczęły mocno ingerować w sprawy gospodarcze.
Kto zatem miał rację? Czy system wolnorynkowy jest skazany na powtarzające się kryzysy? Czy państwo powinno korygować mechanizmy rynkowe i czy może robić to skutecznie?
W poszukiwaniu odpowiedzi na te pytania warto przeczytać biografię Miltona Friedmana.
On udzielił odpowiedzi. Sami musimy ocenić, czy były to odpowiedzi trafne.
Książka, wydana przez wydawnictwo Difin, dostępna jest w księgarniach tradycyjnych i internetowych.