Komunikaty

Obecny Trybunał Konstytucyjny w ramach swojej dotychczasowej działalności niewiele przypomina Trybunał powołany celem zagwarantowania bezpieczeństwa prawnego obywateli. Dziś może być widziany przede wszystkim jako orzecznicze ramię władzy wykonawczej wspierające niektóre decyzje rządzących oraz zwalczające nieprzychylne obecnej władzy wyroki i postanowienia trybunałów zagranicznych.

Ze względu na swój mechanizm – pozostawiający w dużej mierze w gestii podmiotu wydającego dane rozporządzenie jego treść – akt ten winien być stosowany w sposób ograniczony jego celem: wykonaniem regulacji zawartych w ustawie. Tymczasem, rozporządzenia coraz częściej stają się wygodnym narzędziem wykorzystywanym w sposób sprzeczny wobec zasady demokratycznego państwa prawa jako obejście bardziej skomplikowanej drogi legislacyjnej, jaką jest zmiana lub przyjęcie nowej ustawy. Rozporządzenie nie jest jednak aktem jedynowładztwa i nie powinno jako takie być traktowane.

Zaprezentowane na konferencji zorganizowanej przez Patryka Jakiego „saldo Krysiaka” to tendencyjne, błędne metodologicznie, wybiórcze zestawienie liczb służące temu, by pokazać, że w wyniku członkostwa w UE przez 17 lat Polska straciła gigantyczne kwoty.​

Pomysł wprowadzenia ławników do Sądu Najwyższego od samego początku ocenić należało jako nietrafiony. Sąd Najwyższy, którego podstawowymi zadaniami są rozpatrywanie nadzwyczajnych środków zaskarżenia oraz nadzór nad sądownictwem powszechnym i wojskowym pod kątem zachowania jednolitości orzecznictwa, rozpatruje bowiem niemal wyłącznie trudne przypadki dylematów w zakresie wykładni prawa, gdzie branżowa wiedza osób niebędących prawnikami nie jest w żaden sposób potrzebna.

Celem ustawodawcy powinno być zapewnienie dużo szerszych niż obecnie gwarancji niezależności organów regulacyjnych. Ich zakres powinien być tym większy, im ważniejsze decyzje dany organ podejmuje. Wydaje się być dobrą praktyką, by w powoływaniu większości (a może nawet wszystkich) piastunów organów uczestniczył parlament.